Grunt to rodzinka

Jerzy Cieślik, zaprzyjaźniony z nami, leśnik i łowczy Koła Łowieckiego „Ostoja” przysłał informację o zawodach strzeleckich o mistrzostwo koła. I co się okazało? W klasie mistrzowskiej wygrał: Dariusz Czerwień przed Józefem Czerwieniem i Markiem Czerwieniem.
No tak, pomyślałam, nie ma to jak rodzinka! Zresztą, jakby przyjrzeć się różnym działalnościom, to w rodzinie siła jest! Oczywiście szczególnie zdolności rodzinne widoczne są w kręgach, które – jak to można określić – wystawione są na celownik.
Przedstawiamy dzisiaj kilka klanów chodzieskich, które łączą nie tylko więzy krwi, ale także wspólna pasja.
A więc wspomniana rodzina Czerwień. Myślistwem parali się chyba wszyscy mężczyźni z rodziny Czerwień, którzy z zawodu są rolnikami. Mieszkają w Mirowie, wsi pięknie położonej wśród lasów. Ponieważ wokół mnóstwo jest wspaniałych łowieckich, bogatych w dziką zwierzynę, myślistwo stało się ich pasją. Natomiast w Dariuszu Czerwieniu, synu Józefa, odkryto talent strzelecki. Chłopak rozwijał go od najmłodszych lat, a obecnie jest najlepszym w kraju w strzelaniu śrutowym do rzutków.
A rodzina Cieślików? Tam natomiast wszyscy mężczyźni są leśnikami – ojciec Jerzy oraz trzej jego synowie. Dodatkowo wszyscy, gdy tylko osiągają odpowiedni wiek, zostają myśliwymi, a poza tym kończą te samą szkołę Technikum Leśne w Goraju. Sławek Cieślik – najmłodszy z braci – dodatkowo potrafi doskonale wygrywać na rogach sygnały myśliwskie oraz reprezentuje szkołę w biegach na orientację.
A co z artystami? Niewątpliwie znanymi postaciami są dwie panie związane z Szamocinem: Luba Zarembińska – matka i Ida Bocian – córka.
– Od dziecka wycierałam deski Pilskiego Domu Kultury – mówiła kiedyś Ida – I wcale gra mi się nie podobała, chciałam być szacownym prawnikiem. Aż któregoś razu trafiłam na ludzi z „Teatru prób” w Wągrowcu i stwierdziłam, że zespół. to nie tylko gra, ale grupa przyjaciół i spodobało mi się to bardzo.
Ukończyła Wiedzę o Teatrze na Akademii Teatralnej w Warszawie, we Francji kurs „zarządzanie kulturą” i przyjechała do Szamocina. Tutaj grała, reżyserowała z powodzeniem i sukcesami, a w końcu otrzymała etat w jednym z teatrów w Sopocie i wyjechała na wybrzeże.
Młoda, energiczna, nawiedzona – mógłby ktoś pomyśleć- ale ona mocno stąpa po ziemi. Zresztą, wydaje się, że podobnie jak jej mama Luba, która energią i pomysłami mogłaby obdarować kilka osób. Sam fakt, że od lat z powodzeniem zarządza Stacją Szamocin, może dać do myślenia.
Artystycznie uzdolniona jest niewątpliwie także rodzina Podolskich z Margonina. Choć ich pasja – gra na akordeonie – ustępuje raczej innym życiowym rolom, to nie mija, ale trwa. Bo, wszyscy Podolscy grali lub grają na tym instrumencie: dziadkowie, rodzice i dzieci. Jak mówił Eugeniusz Podolski, który występował w tym roku na X Spotkaniach Akordeonistów w Białośliwiu, nawet jego obie babcie chwytały w wolnych chwilach za małe harmonijki.
Państwo Podolscy mają także jeszcze jedną pasję: konie. Zwierzęta te zawsze towarzyszyły tej rodzinie.
Zresztą, rodzin w których miłość do koni przechodzi z pokolenia na pokolenie w powiecie chodzieskim jest więcej. Na przykład Stefan Rakoczy z Budzynia – prezes Polskiego Związku Hodowców Koni – od lat hoduje te zwierzęta, a jego syn dodatkowo rozwiną pasję i został zawodowym jeźdźcem.
Obecnie startuje w Kłosie Budzyń. W tym samym klubie startuje również Wojtek Dahlke, który planuje powalczyć o start na Olimpiadzie w Londynie. A na pewno nie mógłby o tym marzyć, gdyby pasją jego ojca nie były konie, gdyby wcześniej Antoni Dahlke nie jeździł konno, później nie trenował innych, a w końcu nie zaczął ściągać do swojej stajni coraz lepsze i cenniejsze konie.