Odpust Wniebowzięcia NMP w sanktuarium w Lutyni[FOTO]

Odpust Wniebowzięcia Matki Boskiej w Lutyni
Najstarsza wzmianka o Lutyni pochodzi z roku 1398, kiedy to wymieniony jest proboszcz Adam. Należała do Lutyńskich herbu Korab a nieco później do Lutyńskich herbu Wczele. W dokumencie z 1458 roku mówi się o niej jako o miasteczku założonym na prawie średzkim. W 1505 roku po raz ostatni jest wspomniana jako miasteczko.
Od XVI do XIX wieku należała do Twardowskich, Oborskich, Złótnickich, Dalaszyńskich, Koszutskich, Otuskich i Radońskich.
Pierwszy kościół powstał w połowie XIV wieku ale bliższe dane pochodzą dopiero z I poł. XVI wieku. W aktach konsystorza poznańskiego odnotowano, że w 1539 roku w Lutyni znajdowała się drewniana świątynia. Środki na jej renowację przekazała żona Mikołaja Kołuckiego. W 1597 roku do parafii należały wsie Węgrzyów, Orpiszew i Lutynia.
W 1610 roku podczas wizytacji kanonicznej stwierdzono, że kościół pw. Wniebowzięcia NMP wymaga remontu. Remont sfinansowali właściciele Lutyni Jan Oborski i Andrzej Chudyński. Prawdopodobnie już wtedy znajdował się tu obraz Matki Bożej z dzieciątkiem, które prawą rączką błogosławi a lewą ma wspartą na zamkniętej księdze..
Obraz był namalowany w poł. XVII wieku a kult zaczął się szerzyć wkrótce.

W 1671 roku powstała Księga Cudów i Łask.. Sto lat później obraz udekorowano drewnianą sukienką a w 1720 roku pozłacanymi koronami. Od połowy XIX wieku jest zasłaniany obrazem Wniebowzięcia NMP. Od 13 sierpnia 1972 roku z woli Pawła VI Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński umieścił na nim złote korony.

Pod koniec XVII wieku kościół uległ zniszczeniu. Odbudowano go w roku 1716 staraniem proboszcza Macieja Wyszkowskiego w Lutyni 46 lat do 1759 roku. o, który był . Ponownie poświęcił go biskup poznański Stanisław Hozjusz w 1722 roku. Kościół przetrwał niecałe sto lat i pod koniec XVIII wieku sprawowali w nim doraźnie posługę zakonnicy z Koźmina.

Nowy kościół wybudował w latach 1801-1802 dziedzic Lutyni, Józef Otuski. Od zachodu znajduje się kwadratowa wieża z baniastym hełmem, a od wschodu półkolista zakrystia. We wnętrzu mieści się sklepienie kolebkowe. Klasycystyczne wyposażenie zostało wykonane na początku XIX stulecia.

W ołtarzu głównym mieści się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XVII stulecia namalowany na płótnie przez nieznanego autora (ozdobiony sukienką drewnianą z 1 połowy XVIII stulecia), zasłonięty przez obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny z XIX stulecia.

Ogólna kolorystyka obrazu jest bardzo spokojna i wyraźna. Maryja nieznacznie odwraca głowę ku Dzieciątku, wskazując prawą ręką na Chrystusa. Dzieciątko prawą ręką błogosławi, lewą opiera na zamkniętej książce. Maryja jest ubrana w czerwoną suknię okrytą zielonym płaszczem zakończonym lamówką, Chrystus – sukienkę jasnoczerwoną. Tło obrazu jest ciemne, podświetlone nieco aureolami wokół głów Maryi i Jezusa.

W ołtarzach bocznych udekorowanych przez rokokowe zwieńczenia, mieszczą się obrazy z końca XVIII stulecia. Na chórze, podpartym przez 2 kolumny, umieszczone są małe organy z końca XVIII stulecia.

Tekst opracowano na podstawie monografii ks. Michała Kielinga i ks. Sławomira Kęszki ,,Diecezja Kaliska. Parafie, Kościoły, Kaplice'' wyd. w Kaliszu w roku 2016.