Czytali wiersze Stanisława Barańczaka[ZDĘCIA]

Wiersze Stanisława Barańczaka

Na wieczór poświęcony twórczości zmarłego w ub. roku poety Stanisława Barańczaka zaprosili do BPMiG Pleszew - nauczyciele Zespołu Szkól Publicznych nr 1 w Pleszewie oraz Pleszewskie Towarzystwo Kulturalne.

Za szczególne zaangażowanie w tworzenie spotkania z poezją wybitnego poety związanego z Uniwersytetem im. A. Mickiewicza w Poznaniu, dyrektor Janusz Lewandowski dziękował Adamowi Lisowi (emerytowanemu nauczycielowi języka polskiego), który St. Barańczaka znał osobiście, miał z nim zajęcia na poznańskiej polonistyce. Dziękował Lidii Lewandowskiej, Sylwii Sawadzie oraz wszystkim, którzy przyjęli zaproszenie do czytania wierszy poznańskiego poety, tłumacza literatury angielskiej.

Spotkanie wzbogacono prezentacją multimedialną, muzyką...

Stanisław Barańczak urodził się w 1946 roku w Poznaniu, w rodzinie inteligenckiej. Jego siostrą jest Małgorzata Musierowicz, popularna powieściopisarka młodzieżowa. Poeta studiował filologię polską na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Należał do poznańskiej literackiej grupy „Próby”, a także współpracował z redakcją czasopisma „Nurt”.

Jako poeta zadebiutował na łamach „Odry” w 1956 roku. W 1968 roku ożenił się z Anną Bryłką. W 1973 roku obronił rozprawę doktorską na temat poezji Mirona Białoszewskiego. Barańczak był jednym z założycieli KOR-u (Komitetu Obrony Robotników), asygnował „list 59” protestujący przeciwko poprawkom do konstytucji PRL, a także redagował „Zapis”, jedno z najważniejszych czasopism II obiegu wydawniczego. Sprawy te negatywnie zaważyły na karierze naukowej poety. W 1977 roku został zwolniony z uczelni, a jego dzieła objęto zakazem druku.

W 1980 roku Barańczak zaangażował się w działalność „Solidarności”. Udało mu się odzyskać utracone stanowisko, jednak wkrótce wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał posadę wykładowcy literatury polskiej na Uniwersytecie Harvarda. Redagował „Zeszyty Literackie” wydawane w Paryżu, a także był redaktorem naczelnym The Polish Review”.

Barańczak jest laureatem licznych nagród, między innymi Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał także doktorat honoris causa Uniwersytetu Śląskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Stanisław Barańczak - charakterystyka twórczości

Stanisław Barańczak to jeden z najwybitniejszych polskich poetów współczesnych, eseista, literaturoznawca, wykładowca, krytyk literacki i tłumacz. Jego pierwszy tom poetycki, „Korekta twarzy”, ukazał się w 1968 roku. Stanowił on jeden z najważniejszych głosów pokolenia Nowej Fali.

W swojej pierwszej książce poetyckiej, podobnie jak w kolejnych tomach („Jednym tchem” 1970, „Dziennik poranny” 1972) Barańczak wyraźnie nawiązywał do nurtu lingwistycznego, któremu patronowali Miron Białoszewski i Tymoteusz Karpowicz. Różnorodne operacje na języku miały tu na celu demaskację kłamstw propagandy komunistycznej. Głównymi zabiegami poetyckimi stały się więc parodia nowomowy i polisemia (wieloznaczność), osiągana dzięki stosowaniu przerzutni i łamaniu naturalnej składni zdania.

Barańczak napisał również ważną książkę, będącą swoistym nowofalowym manifestem pt.: „Nieufni i zadufani. Romantyzm i klasycyzm w młodej poezji lat sześćdziesiątych” (1971).

Jak wskazuje Stanisław Burkot, począwszy od tomu „Ja wiem, że to niesłuszne”, który ukazał się w Paryżu w 1977 roku, nastąpiło u Barańczaka odejście od wieloznaczności i swoisty powrót do klasycznej wersyfikacji. Kwestie społeczno-polityczne ustąpiły miejsca zagadnieniom egzystencjalnym. Poeta przedstawiał ludzki los na tle współczesnych zmian cywilizacyjnych, interesowały go codzienność i otoczenie człowieka (zwłaszcza szare i smutne krajobrazy komunistyczne), przestrzeń, w której stara się żyć i marzyć, ale także metafizyka. Tematykę tę możemy znaleźć w tomach: „Sztuczne oddychanie” (Londyn 1978), „Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu” (Paryż 1981), „Atlantyda i inne wiersze” (Londyn 1986), „Widokówka z tego świata i inne rymy z lat 1986-1988”.

Ostatnią dotychczas wydaną książką poetycką Barańczaka była „Chirurgiczna precyzja” z 1998 roku.

Jest on także autorem szkiców i rozpraw teoretycznoliterackich, antropologicznych oraz diagnozujących główne nurty i tendencje w literaturze współczesnej: „Ironia i harmonia. Szkice o najnowszej literaturze polskiej”, „Język poetycki Mirona Białoszewskiego”, „Knebel i słowo. O literaturze krajowej w latach siedemdziesiątych”, „Czytelnik ubezwłasnowolniony. Perswazje w masowej kulturze literackiej PRL”, „Przed i po. Szkice o poezji krajowej przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych”.

Ważną część twórczości Barańczaka stanowią także prace translatorskie, np. antologia angielskiej poezji metafizycznej czy „Podróż zimowa” – tłumaczenie pieśni Franciszka Schuberta.

Zmarł 26 grudnia 2014 roku w Newtonville pod Bostonem./internet/